podtyp EL3
(brak w polskich
zbiorach)
podtyp EL4
Dar al Gani 734,
Libia, 27° 08’ N, 16° 03’ E. Zimą 1996/97 znaleziono na
Saharze kilka kamieni o łącznej wadze 1378 g.
KMaG: 4,2 sc; MCiD: 3,2 ep; ASPF: 2,1
ep; JAB: 1,7 f; TŚcK: 0,147 ep.
podtyp EL5
(brak w polskich
zbiorach)
podtyp EL6
Happy Canyon,
Teksas, USA, 34° 48’ N, 101° 34’ W. W 1971 r., na farmie R.L.
Grigsby’ego 2 km NW od Wayside, wyorano kamień 16,3 kg. Pan
Grigsby zawiózł go na West Texas State University w Canyon,
w Teksasie, gdzie kamień przecięto i z centralnej części
odcięto płytę, której los nie jest znany. Pozostałe części
ważą razem 14,6 kg. Kamień jest bardzo zwietrzały i ocenia
się, że spadł co najmniej 300 lat temu. Jest to brekcja
pozderzeniowa. Typ EL 6/7. Pierwotnie nazwano meteoryt
Wayside (b) dla odróżnienia od chondrytu zwyczajnego
znalezionego niedaleko Wayside. Ponieważ okazał się
wyjątkowy, uznano, że zasługuje na osobną nazwę i wybrano
nazwę kanionu znajdującego się 4,8 km na północny wschód od
miejsca znalezienia
KMaG: 0,2 fc; ASPF: ts.
Hvittis,
Finlandia, 61° 11’ N, 22° 41’ E. Trzy dni po detonacjach,
jakie słyszano w południe, 21 października 1901 roku,
znaleziono kamień ważący 14 kg.
ASPF: ts.
Ilafegh 009,
Algeria, 21° 38’ N, 1° 16’ E. W październiku 1989 r. na
Saharze znaleziono kamień ważący 421g. Ze względu na wysoki
stopień przeobrażenia zaliczono go do typu EL 6/7. Skała ta
uległa stopieniu podczas zderzenia w kosmosie i
rekrystalizacji.
OPiOA: 2,2 sc; OAUJ: 1,4 sc; KMaG: 1,0
sc.
Neuschwanstein,
Niemcy, 47° 31,5’ N, 10° 48,5’ E. Wieczorem, 6 kwietnia 2002
roku, wiele osób widziało jasny bolid nad Austrią i Bawarią
oraz słyszało eksplozje powodujące drżenie ziemi i szyb w
oknach. Bolid został zarejestrowany przez Europejską Sieć
Bolidów, co pozwoliło wyliczyć orbitę i miejsce spadku,
dzieki czemu 14 lipca 2002 roku znaleziono pierwszy meteoryt
ważący 1750 g. Jego badanie pokazało, że promień meteoroidu
przed wejściem w atmosferę był mniejszy niż 20 cm, a analiza
krótko żyjących izotopów wykazała, że istotnie jest to
obiekt, który spadł na początku kwietnia. Meteoryt jest
zmetamorfizowany z niewielką liczbą reliktowych chondr.
Zmiany szokowe są nieznaczne (S2). Po trzech miesiacach od
spadku pojawiły się oznaki wietrzenia (W0/1). Drugi okaz,
ważący 1625 g, znaleziono 27 maja 2003 roku, a trzeci, o
wadze 2843 g, znaleziono 29 czerwca 2003 roku na terenie
Austrii (dwa pierwsze w Bawarii). Dla kolekcjonerów dostępne
są fragmenty drugiego okazu i gipsowe kopie wszystkich
trzech.
ASPF: 2,824 s.
Pillistfer,
Estonia, 58° 40’ N, 25° 44’ E. 8 sierpnia 1868 r. w dzień,
po detonacjach spadły kamienie, z których znaleziono cztery
ważące: 14 kg (w Aukoma), 7,5 kg (w Kurla), 1,5 kg (w Wahne)
i 0,25 kg (w Sawiauk).
MGPAN: 36,02 fc.
Yilmia,
Australia, 31° 12’ S, 121° 32’ E. Podczas realizacji
programu poszukiwania złóż niklu na pustyniach Australii
Zachodniej G. Coulston znalazł pod koniec 1969 r., liczne
fragmenty meteorytu niedaleko wzgórza Yilmia, w płytkim
zagłębieniu w laterytowej glebie. W 1971 r., 400 m. dalej na
południe, znaleziono 11 kg bryłę z powierzchnią ablacyjną;
razem z fragmentami zebrano 24 kg.
OAUJ: 13,1 sc; KMaG: 1,2 sc; TŚcK:
0,113 s.
W tle: meteoryt Yilmia |